این منم جسمی سرشار از عشق ، روحی لبریز از عاطفه و مهری که با وجودت آمیخته است .
...که در فراز و نشیب جاده ای که به دنیایی دیگر وصل می شود ، اسمت را حامی لحظه های
دشوار تاریک و روشن مسیرم می دانم . لبخندت را بعد از پروردگارم تنها محل اتکای اشک هایم
یافتم .
پس بیا باهم ، برای همیشه در کنار هم بودنمان را با ریتمی که از جیرجیرک های خالقامان
فرا گرفتیم صدایش کنیم ، صدایش کنیم و عاجزانه عشق را گدایی کنیم تا شاید دوستمان
داشته باشد ... .
... و اکنون این ماییم که در مسیر جاده ی خدا شدن همانند امواج خروشان دریا فریاد می زنند که :
غرور است بگوییم خدا در قلب ماست...
خدا در دل ما نیست .... ما در دل او هستیم !!!!